„Aliens: Z prochu w proch” – recenzja komiksu

Lubicie, gdy horror to nie tylko odcięte członki, krew i krzyk? Lubicie, gdy oprócz strachu jest Wam smutno? Lubicie w napięciu przewracać strony, mogąc jedynie podejrzewać, czego się spodziewać? Ja nie lubię  — ale te elementy właśnie sprawiają, że choć nie przepadam za horrorami, „Aliens: Z prochu w proch” bardzo do mnie przemawia. Zapraszam do lektury recenzji.

Komiks został stworzony przez cenionego scenarzystę i rysownika Gabriela Hardmana, którego możemy znać z takich tytułów jak współtworzona z jego żoną, Coriną Bechko, seria „Star Wars: Legacy” czy film „Interstellar”. Trzeba przyznać, że autor nie osiadł na laurach i mimo bycia w ścisłej czołówce komiksowych scenarzystów i rysowników nie odpuścił i tym razem. Styl, w którym narysowane są kadry, idealnie odzwierciedla tę duszną atmosferę klaustrofobii, którą znamy z „Decydującego starcia” czy „Ósmego pasażera Nostromo”.

Akcję osadzono w odległej, podupadającej kolonii Trono, na LV-871, która nagle została zaatakowana przez pojawiające się znikąd ksenomorfy. Głównym bohaterem jest dwunastoletni chłopak o imieniu Maxon, mieszkający w owej kolonii z matką. Przeżywamy więc całość potwornych wydarzeń z perspektywy dziecka. Jest to o tyle ciekawe podejście, że z jednej strony zrywa ograniczenia dorosłości, a z drugiej narzuca ograniczenia w rozumieniu rzeczywistości dookoła.

Komiks pełen jest ksenomorfów w różnych stadiach rozwoju, ludzi o wyrazistych charakterach i bardzo różnych motywacjach. Wszyscy chcą tylko jednego – przetrwania. Niestety, jak zwykle, gdy w grę wchodzą obcy – większości nie będzie to dane. Trzeba przyznać Hardmanowi, że na tych kilkudziesięciu kartach udało mu się świetnie oddać to, jak działa umysł dorastającego chłopca. Wybrał bohaterowi dobry wiek – zaczyna on kwestionować autorytety, pojawia się pierwszy bunt, ale jeszcze niedosłowny i niestuprocentowy. Postacie na drugim i dalszych planach są stworzone bardzo poprawnie. Nawet po jednym dialogu możemy łatwo zrozumieć ich motywacje czy poznać choćby część charakteru.

alien-z-prochu-w-proch-plansza-1-min.png

Pogadajmy o rysunkach. Nie muszę raczej tłumaczyć, jak przyjemna jest kreska Hardmana. Bardzo dobrze gra cieniem, niejako wydobywając z niego postacie i elementy otoczenia, uwypuklając ich rysy i najważniejsze cechy. Kolorami zajął się zaś Rain Beredo, doświadczony kolorysta, który odpowiada za ubarwienie niezliczonych komiksów tak DC, jak i Marvela. Pofarbował on całą scenerię w barwach szarej stali i beżowego kurzu. Całość przełamują z rzadka wybijające się ostre tony kontrolek, świateł pojazdów, czasem ubrań kolonistów i oczywiście żrącej posoki obcych. Ta kolorystyka bardzo dobrze współgra z wszechobecnym cieniem do tego stopnia, że nawet po opuszczeniu kolonii, na otwartej przestrzeni, mamy poczucie izolacji, braku miejsca i niewidzialnego zagrożenia.

Wydanie, które trzymam właśnie w ręce, jest skomponowane bardzo przyjemnie. Między twardymi okładkami znajdziemy przedmowę autora, wiele ilustracji i alternatywnych okładek na początku i pod koniec. Polskie tłumaczenie jest wykonane niezwykle poprawnie. Brzmi bardzo naturalnie, bez literówek i błędów. Jednocześnie, zdaje się oddawać dokładnie „to, co autor miał na myśli”.

alien-z-prochu-w-proch-plansza-2-min.png

„Aliens: Z prochu w proch” eksploruje poczucie beznadziei i imperatyw poświęcenia w walce o przetrwanie znane z „Decydującego starcia”, poczucie ciasnoty, ciemności, klaustrofobii „Nostromo” – i robi to dobrze! Choć momentami fabuła może wydawać się nieco spłycona, aby kolejne jej elementy się spinały, jest poprowadzona w sposób konsekwentny i trudno byłoby się w niej pogubić. Jednocześnie, przy niewielkim skomplikowaniu, niesie spory ładunek emocji, który wspomaga atmosferę grozy budowaną obrazem atakujących obcych. Same kadry są w większości przejrzyste. Czasem trzeba się dokładniej przyjrzeć, aby dobrze je odczytać, jednak myślę, że to celowy zabieg. Co ciekawe, potrafią one być niezwykle szczegółowe lub bardzo pobieżne w zależności od sytuacji. Polecam sprawić sobie kopię, przeczytać póki ciepłe, a potem trzymać w wyeksponowanym miejscu, ponieważ okładka jest przepiękna!

Oceny końcowe

5
Scenariusz
5
Rysunki
6
Tłumaczenie
6
Wydanie
5
Przystępność*
5
Średnia

Oceny przyznawane są w skali od 1 do 6.

* Przystępność – stopień zrozumiałości komiksu dla nowego czytelnika, który nie zna poprzednich albumów z danej serii lub uniwersum.

AliensDustToDust-cover.jpg

Specyfikacja

Scenariusz

Gabriel Hardman

Rysunki

Gabriel Hardman

Oprawa

twarda

Liczba stron

96

Druk

kolor

Format

170x260 mm

Wydawnictwo oryginału

Dark Horse Comics

Data premiery

lipiec 2019 roku

Dziękujemy wydawnictwu Scream za udostępnienie egzemplarza komiksu.

źródło: zdj. Dark Horse Comics / Scream