Kong: Wyspa Czaszki - recenzja spoilerowa

Od piątku (10 marca 2017 r.) w kinach możecie zobaczyć najnowszy film z przygodami Konga. Sprawdźcie, jak oceniamy drugi film z kształtującego się powoli uniwersum potworów.

Od zarania dziejów ludzka natura instynktownie i podświadomie rozkazuje nam czuć niechęć lub obawiać się tego co nowe lub nieznane. Na pewno każdy miał do czynienia choć raz z tym zjawiskiem, nieważne, czy to w sytuacjach istotnych  - pierwszy dzień w pracy lub przejście do nowej szkoły – czy tych mniej istotnych, jak chociażby… wybór filmu na piątkowy wieczór w kinie. Nie bez znaczenia jest fakt, że żyjemy w czasach, kiedy panuje powszechna moda na nostalgię, a Hollywood inwestuje przede wszystkim w "kolejne części kolejnych części" i wskrzeszanie kultowych serii filmowych. Przeciętny widz lubi mieć stabilny grunt pod nogami, mieć świadomość tego, na co idzie i czego może się spodziewać po danej produkcji, a jak przy tym trafi jeszcze na nową wersję tytułu, który widział w dzieciństwie i do którego ma sentyment - bajka. I choć często te sequele, prequele, czy rebooty są zwyczajnie żałosnym skokiem na łatwą kasę, zdarzają się wyjątki. I Kong: Skull Island takim wyjątkiem właśnie jest.

Podstawową kwestią w przypadku najnowszego Konga jest to, iż stanowi on reboot serii – nie uświadczymy na ekranie po raz kolejny ikonicznej sceny King Konga na Empire State Building, czy pierwszego występu małpy w Nowym Jorku (jednakże twórcy zadbali, aby kilka scen subtelnie nawiązywało do oryginału). Całkowicie nowa i inna historia niż ta goszcząca na ekranach kin po raz pierwszy w 1933 roku, a później w nieco świeższych odsłonach w 1976 i 2005 roku, ma swoje głębsze dno, o którym dowiadujemy się w scenie po napisach końcowych. Wytwórnia Legendary ma bowiem w planach stworzyć tak zwane MonsterVerse, uniwersum filmowe skupiające się na właśnie takich potworach, jak Kong, Mothra, czy Godzilla oraz walce między nimi. Filmów z wielkimi, lutującymi się potworami nigdy dość, prawda?

Te ambitne plany mogą jednak spalić na panewce przez kwestie finansowe. Produkcja Konga pochłonęła naprawdę ogromną sumę pieniędzy i mimo sukcesu w box office, wciąż trochę brakuje do wyjścia na plus. Trzeba jednak przyznać, że skalę budżetu tego filmu odczuwa się na ekranie. Kręcenie filmu na Hawajach i w Wietnamie było odważną, ale jak najbardziej właściwą decyzją; Wyspa Czaszki zachwyca swoją egzotyką, a krajobrazy zapierają dech w piersi. To miejsce tak samo piękne, jak i niebezpieczne, a to za sprawą najróżniejszych stworzeń zamieszkujących wyspę. Ich design jest naprawdę dobry i pomysłowy, co też prowadzi nas do postaci samego Króla Małp. Jego wygląd łączy wersję oryginalnego Konga oraz japońskiego; sam potwór wzbudza swoją wielkością (największy Kong w historii wersji amerykańskiej) szacunek i przerażenie, a po poznaniu bliżej jego historii – również sympatię. Dla mnie to bezsprzecznie najlepsza wizja Konga w kinematografii.

Dużą uwagę przykuwa ekipa tworząca film. Mamy gwiazdorską obsadę z najwyższej półki Hollywoodu (prawdopodobnie druga najbardziej kosztowna inwestycja po planie zdjęciowym na Hawajach), która na pewno przyciąga rzesze widzów do kina i dostawia swoją cegiełkę w jakości produkcji. Między aktorami czuć chemię, a dobre napisanie postaci oraz ich losów pozwala także na chemię na linii bohater-widz. Z drugiej strony mamy debiutanta na stołku reżyserskim w świecie kina blockbusterowego, Jordana Vogt-Robertsa. Starczy powiedzieć, że zagości w tego typu kinie prawdopodobnie na długi czas, a Kong okazał się dla niego bardzo ważną furtką.

Potwierdza się niestety pewna tendencja powtarzana w ostatnich latach przez scenarzystów. Chcesz dobry film przygodowy – przygotuj się na brak dobrego scenariusza. Nużący, acz spójny początek filmu może zwiastować powtórkę z przegadanej Godzilli, ale gdy tylko bohaterowie docierają do celu, jakim jest Wyspa Czaszki, film nabiera tempa i praktycznie nie zwalnia aż do samego końca. Im dłużej jednak widz śledzi poczynania bohaterów, tym częściej łapie się na tym, iż już to wszystko - albo chociaż część rzeczy - widział, a dokładniej w dziesiątkach innych filmów. Scenariusz pod koniec sypie się jak choinka po święcie Trzech Króli, a poziom absurdu, jaki zaserwowali nam autorzy, zaczyna oglądającemu mocno działać na nerwy. W podobnym stopniu irytuje wymuszony humor, który owszem sprawia, że film ogląda się luźniej, ale kompletnie mija się z podstawowym założeniem - rozbawienia widza.

Kong: Skull Island to najlepszy film przygodowy, jaki powstał w ostatnich miesiącach i kawał dobrej rozrywki. To może być całkiem przyjemny seans, jeśli przymknie się oko na scenariuszowe niedociągnięcia i powielane schematy kina przygodowego. Dla przekonanych o wybraniu się na seans, odradzam obejrzenie zwiastuna, gdyż zdradza cały film. Jeśli ktoś wciąż się waha, czy to aby na pewno jego typ kina – zwiastun powinien wam odpowiedzieć na wszelkie pytania.

Ocena: 7/10

źródło: Warner Bros.