„Aliens” – recenzja komiksu

Zapraszamy do recenzji komiksuAliens” z 1988 roku będącego fabularną kontynuacją filmu „Obcy - decydujące starcie” Jamesa Camerona.

Choć to Ridley Scott swym filmem z 1979 roku zapoczątkował jedną z najsłynniejszych filmowych serii science-fiction, to jednak dopiero za sprawą sequela spod ręki Jamesa Camerona nastąpił szybki jej rozwój i ekspansja. Sukces „Aliens” z 1986 roku przesądził o powstaniu kolejnych kontynuacji, a wśród nich także takich, które nie ograniczały się do kinowych ekranów. Musiało minąć kilka kolejnych lat, by w wielkich bólach powstał w końcu trzeci film, nim to jednak nastąpiło, za sprawą wydawnictwa Dark Horse Comics, „Aliens” doczekało się kontynuacji komiksowej. Podobnie jak omawiana jakiś czas temu adaptacja jednego z niezrealizowanych scenariuszy „Obcego 3”, tak i seria komiksowa, o której mowa, opowiadała o losach ocalałych bohaterów filmu Camerona. Podobnie jak w przypadku wspomnianego scenariusza, także i tutaj zdecydowano się jednak skupić na innych postaciach niż główna bohaterka filmowej serii, Ellen Ripley, która w komiksie jest jedynie wspomniana. Na pierwszy plan wychodzą więc kapral... teraz już sierżant Hicks oraz dorosła Newt (zabrakło Bishopa). Jako że przedstawione tu wydarzenia rozgrywają się po latach od wydarzeń filmowych, na upartego można by tę serię potraktować jako kontynuację „Obcego 3” wg skryptu Gibsona. Warto w tym miejscu wspomnieć, że w cztery lata po premierze komiksu (który doczekał się w międzyczasie własnych kontynuacji) miała miejsce premiera „Obcego 3” w reżyserii Davida Finchera – w filmie uśmiercono Hicksa i Newt, tym samym czyniąc komiks kontynuacją niekanoniczną. W późniejszych jego wydaniach, jak również w nowelizacji autorstwa Steve'a Perry'ego (wydanej w Polsce swego czasu pod tytułem „Obcy: Mrowisko”) zmieniono więc imiona i nazwiska głównych bohaterów (Hicks został Wilksem, a Newt przemianowano na Billie), by wciąż można było traktować te publikacje jako część kanonu. Omawiana tu edycja z okazji 30-lecia powraca jednak zarówno do pierwotnej czarno-białej formy oryginału, jak również oryginalnych imion bohaterów.

Za przygotowanie komiksowej kontynuacji „Aliens” odpowiadali scenarzysta Mark Verheiden oraz rysownik Mark Nelson. Historia, którą stworzyli, jak już wspomniałem, przeskakuje o kilka lat w przyszłość i w przeciwieństwie do filmów kinowych spora jej część rozgrywa się na Ziemi, choć nie zabraknie też kosmicznych wypraw i obcych planet, do których przyzwyczaiły nas filmy. Zarówno Hicksa, jak i Newt wciąż prześladują zmory przeszłości. Dziewczyna skończyła w szpitalu psychiatrycznym, gdzie po bezskutecznych próbach leczenia oczekuje na zabieg skutkujący wymazaniem wspomnień. W międzyczasie królowa obcych zostaje sprowadzona na Ziemię, a tysiące ludzi zaczyna miewać związane z nią koszmary, co owocuje powstaniem swego rodzaju kultu ksenomorfów. W tej sytuacji zostaje zorganizowana ekspedycja wojskowa, której celem jest rodzinna planeta obcych. W misji bierze udział również Hicks, nim jednak ekspedycja wyruszy w drogę, sierżant decyduje się uwolnić Newt ze szpitala i zabrać ją ze sobą. Nie wie jednak, że pracujący dla korporacji najemnicy realizują własne plany, stojące w sprzeczności z jego zadaniem. A to tylka jedna z czekających nas niespodzianek.

dscf4332-min.JPG

Przedstawiona w komiksie historia jest wielowątkowa, co zasadniczo stanowić powinno jej atut, bywa jednak problematyczne ze względu na sposób prowadzenia fabuły i formę jej prezentacji. Śledzimy zarówno losy Newt i Hicksa (poświęca się tu nieco czasu na przybliżenie zarówno ich historii, jak i rozmyślań o sprawach bardziej aktualnych), najpierw osobno, później razem, w ramach wyprawy, w której biorą udział – nie są to już, co prawda, postacie dające się lubić tak, jak u Camerona, ale wciąż wypadają zdecydowanie lepiej niż u Gibsona. Prócz nich przyjdzie nam także poznać losy wielu innych osób zamieszanych w przedstawiane nam wydarzenia. Będą to między innymi: przywódca wspomnianej wcześniej sekty, bezwględny najemnik otrzymujący specjalne zadania od władz korporacji, wojskowi, naukowcy oraz zamknięty w placówce badawczej nosiciel obcego embrionu. Jest tego sporo i miejscami skutkuje pewną chaotycznością narracyjną, gdy fabuła co rusz przeskakuje od wątku do wątku. Problem ten pogłębiają w pewnym stopniu także rysunki. Mark Nelson radzi sobie całkiem sprawnie z rysowaniem sprzętu czy (zwłaszcza) samych obcych, gdy jednak chodzi o ludzi, sprawy przestają wyglądać tak różowo. Co prawda, nie można rysownikowi odmówić umiejętności, bo zamieszczone w ramach dodatków grafiki jego autorstwa są imponujące, jednak już w samym komiksie czuć aż nazbyt wyraźnie, że nie miał on czasu, by przykładać się do swej pracy tak, jak zapewne by mógł. Skutkuje to pewnymi trudnościami w rozpoznawaniu poszczególnych postaci, co tylko pogłębia poczucie chaotyczności. Niejednokrotnie dochodziło do sytuacji, w której nie byłem pewien, kogo widzę na danej ilustracji. Prezentacja w czerni i bieli też nie pomaga, bo odpada nam możliwość rozpoznania postaci choćby po kolorze włosów. A skoro już przy tym jesteśmy – nigdy nie należałem do zwolenników czarno-białych komiksów. Sensowność tego rodzaju prezentacji widzę tylko w przypadku chęci podkreślenia kunsztu naprawdę świetnego rysownika – dlatego też sprawdziło to się chociażby w „Szninklu”. Tutaj nic ciekawego z tego nie wynika, a sam rysownik daje prawdziwy popis głównie wtedy, gdy rysuje obcych oraz we wspomnianych wcześniej bonusowych grafikach. Osobiście preferowałbym więc wersję kolorową, no ale założeniem tego wydania było przywrócenie oryginalnej wersji komiksu.

dscf4333-min.JPG

Trzeba w tym miejscu podkreślić, że sama przedstawiona tu historia wypada interesująco. Pomysł na kontynuację „Aliens” pan Verheiden miał całkiem niezły i z pewnością ciekawszy niż Gibson w swoim scenariuszu, różnie jest niestety z realizacją. Na plus można policzyć też to, że (inaczej niż u Gibsona) nie miałem tu poczucia kompletnej zbyteczności niektórych spośród wprowadzanych wątków. Te zazwyczaj czemuś służą, wzbogacają świat przedstawiony, dokładają kolejne elementy układanki, a całość w ostatecznym rozrachunku mimo wszystko ma ręce i nogi. Sam miałem odbiór o tyle ułatwiony, że znam wspomnianą wcześniej nowelizację Perry'ego, co sprawiało, że wszelkie niejasności fabularne w trakcie czytania uzupełniały mi się niejako automatycznie wiedzą z niej zaczerpniętą. Trudno mi jednak powiedzieć, jak tę dość poszarpaną komiksową narrację odbierze ktoś, kto z tą historią nie miał nigdy wcześniej do czynienia. Na plus wypada z pewnością końcówka całej historii, kiedy to fabuła porusza się już w jasno wyznaczonym kierunku, otrzymujemy też w końcu akcję z udziałem obcych oraz gościnny występ pewnego kosmity, który fanom serii powinien przypaść do gustu zdecydowanie bardziej niż pomysły uskuteczniane przez Ridleya Scotta w jego najnowszych filmach wchodzących w skład tego uniwersum (tak przynajmniej było w moim przypadku). Zakończenie poprawia zatem znacząco odbiór całości, będąc jednocześnie satysfakcjonującym finałem, jak i interesującą podstawą dla kontynuacji. Ta również została wydana na polskim rynku, choć sam do tej pory miałem okazję zapoznać się tylko z jej wersją książkową (w tym przypadku druga część trylogii wydaje się jej najmocniejszym punktem).

W ramach dodatków otrzymujemy wstęp autorstwa scenarzysty, liczącą sobie dziewięć stron prostą i krótką historyjkę zatytułowaną „Szczęściarz”, szesnaście stron czarno-białych grafik, na których Mark Nelson wreszcie rozwija skrzydła (gdyby tak wyglądał cały komiks, nota za rysunki poszłaby wysoko w górę), posłowie jego autorstwa oraz trzy strony ze szkicami. Samo wydanie prezentuje się estetycznie, solidnie i stylowo (czarne brzegi stron mają swój urok), papier jest matowy i gruby, aczkolwiek powiększony format jest dość niewygodny w obsłudze i osobiście wolałbym jednak coś bardziej poręcznego.

Podsumowując – mamy tu z pewnością do czynienia z pozycją interesującą, a zarazem już „historyczną”, z którą warto się zapoznać mimo pewnych problemów, z jakimi przyjdzie nam się borykać podczas lektury.  Wszyscy ci, którym nie spodobał się fimowy „Alien 3”, mogą tu odnaleźć to, czego oczekiwali po kontynuacji „Aliens”, a alternatywna wersja wydarzeń wg Marka Verheidena sprawdza się zdecydowanie lepiej niż propozycja Gibsona, którą sam byłem srodze rozczarowany (nawet jeśli jedna i druga miewają miejscami podobne problemy). Jako fan filmu „Obcy 3”, któremu nie w smak były pomysły o realizacji alternatywnej kontynuacji filmu Camerona, do której przymierzał się swego czasu Neill Blomkamp, zapewne zmieniłbym zdanie, gdyby miała to być ekranizacja omawianego tu komiksu. Muszę jednak przyznać, że przedstawiona tu historia trafiła do mnie zdecydowanie lepiej w postaci powieści. Z drugiej strony pamiętam, że swego czasu zetknąłem się z wieloma głosami mocno krytykującymi nowelizację Perry'ego – nie pozostaje więc chyba nic innego, jak przekonać się samemu, w jakiej formie historia ta przypadnie nam do gustu bardziej (o ile w ogóle przypadnie).

dscf4335-min.JPG dscf4336-min.JPG

dscf4337-min.JPG 93azuvti-min.jpg

Oceny końcowe

4
Scenariusz
4
Rysunki
5
Tłumaczenie
5+
Wydanie
3
Przystępność*
4
Średnia

Oceny przyznawane są w skali od 1 do 6.

* Przystępność – stopień zrozumiałości komiksu dla nowego czytelnika, który nie zna poprzednich albumów z danej serii lub uniwersum.

Specyfikacja

Scenariusz

Mark Verheiden

Rysunki

Mark A. Nelson

Przekład

Paweł Biskupski

Oprawa

twarda

Liczba stron

200

Druk

czarno-biały

Format

315x210 mm

Wydawnictwo oryginału

Dark Horse Comics

Data premiery

2019

Dziękujemy wydawnictwu Scream za udostępnienie egzemplarza komiksu.

źródło: zdj. Dark Horse Comics / Scream