WKKDC. Bohaterowie i Złoczyńcy #4: „Wonder Woman: Orędowniczka” – recenzja komiksu. Polityczna intryga

Nie ma chyba lepszego komiksu do przybliżenia postaci Wonder Woman w kolekcji Hachette „DC. Bohaterowie i Złoczyńcy” niż początek runu Grega Rucki. To pozycja dość kontrowersyjna, nieoczywista i pod wieloma względami inna, niż możecie się spodziewać. Jej znajomość jest jednak obowiązkowa.

Jeśli miałbym wskazać jednego scenarzystę, który odpowiada za stworzenie współczesnej wersji Diany Prince, bez wątpienia byłby to Greg Rucka. Zarówno jego run z lat 2003-2004, jak i późniejsze zeszyty z serii DC Odrodzenie (które, wiele na to wskazuje, również pojawią się w kolekcji „DC. Bohaterowie i Złoczyńcy”) to najbardziej wyraziste historie, które w pewien sposób definiowały postać Wonder Woman, jaką dziś kojarzymy również z kina. „Wonder Woman: Orędowniczka” to superbohaterski komiks inny niż wszystkie. Skupiony na dialogach, politycznych konfliktach, kosztem niepohamowanej akcji i typowej nawalanki, znanej z innych komiksów superhero.

„Wonder Woman: Orędowniczka” to czwarty tom w kolekcji Hachette i (będę monotematyczny, wybaczcie), podobnie jak w przypadku trzech wcześniejszych tomów, jest to dubel. Tym razem jednak nie mam, jak obronić tego wydania, ponieważ jest to niemal idealna kopia wydania Egmontu. Niemal, ponieważ... zawiera nawet mniej zeszytów niż tom 1. wydany w ramach DC Deluxe. Hachette skupiło się na tytułowej, 6-zeszytowej historii „Orędowniczka”, dorzucając przy okazji kilka dodatkowych, mniejszych historii, zamykając się w zeszytach nr 195-202. Z kolei wydanie DC Deluxe zawierało zeszyty nr 195-205 oraz fantastyczny zeszyt zatytułowany „The Hiketeia”. 

Zdaję sobie sprawę, że polski oddział Hachette nie miał tutaj wiele do powiedzenia, ale ogromnie szkoda, że tom nie zawiera „Orędowniczki” w połączeniu z nieformalnym prequelem „The Hiketeia”, bo jest to jedna z najlepszych historii o Wonder Woman, jakie miałem okazję przeczytać. Tymczasem dostajemy 8-zeszytowy początek runu, stosunkowo zamknięty, ale zarysowujący jedynie całą intrygę, która dużo mocniej wybrzmiewa w kolejnych częściach (Rucka napisał łącznie 31 zeszytów przygód Diany Prince w swoim pierwszym runie). Poza tym wydanie zawiera standardowo: wstęp, noty o twórcach, a także artykuł Nicka Jonesa o kulisach pracy Grega Rucki przy „Wonder Woman”.

W „Orędowniczce” czuć, jak dużo czasu miał Greg Rucka, by rozstawić wszystkie pionki na planszy. Historia toczy się tutaj w dość wolnym, by nie napisać – ślamazarnym tempie. Nick Jones w swoim artykule na końcu tomu porównuje pierwszy zeszyt do serialu „Prezydencki poker” i faktycznie coś w tym jest. Rucka przeciąga do granic możliwości pojawienie się Diany, a ta wskakuje do historii dopiero na przedostatniej stronie pierwszego zeszytu. Na dobre do fabuły wchodzi dopiero w drugim zeszycie i to też nie od razu, bo Rucka musi mieć czas na odpowiednią ekspozycję greckich bogów przesiadujących na Olimpie.

Scenarzysta świetnie czuje się w przeskakiwaniu pomiędzy dwoma światami i łączeniu pozornie różnych od siebie historii. Ambasada Temiskiry i Olimp to kluczowe miejsca, w których rozgrywa się akcja komiksu. Wątki wzajemnie się przeplatają w kolejnych zeszytach i prowadzą do kulminacyjnego momentu, który nadchodzi dopiero bodaj po 5 zeszytach.

Standardowy czytelnik może odnieść wrażenie, że w tym komiksie dzieje się mało. To oczywiście pozory, ale dość napisać, że prawdziwie zarysowana akcja i pojedynek superbohaterski następuje bliżej końca całego tomu niż początku. Rucka wciąga jednak czytelnika w polityczne gierki i intrygi, budując tło na przyszłość (czyli coś, czego zapewne już w tej kolekcji nie doświadczymy). Moim ulubionym fragmentem są interakcje Diany z Aresem, które zapewne dla wielu z Was będą wydawać się przegadane. Nie zawsze jednak od komiksu superhero powinno się oczekiwać wyłącznie akcji. „Orędowniczka” daje coś znacznie więcej.

Pamiętam, że gdy sięgałem pierwszy raz po „Wonder Woman” Rucki z DC Deluxe, z dystansem podchodziłem do rysunków. Wydawały mi się zbyt cukierkowe, kolorowe, ciepłe i trochę zbyt łagodne, jak na tę dość mroczną, polityczną i zawiłą intrygę. Scenariusz bardziej pasował mi do przygód Batmana i deszczowego Gotham (coś w stylu „Gotham Central”, też pisanego m.in. przez Ruckę). Tymczasem historia kontrastuje się dość mocno z rysunkami i ostatecznie to nieoczywiste połączenie jest w stanie się obronić. Dostrzegam to jednak dopiero dziś, gdy do „Orędowniczki” wróciłem po latach dzięki kolekcji Hachette.

Podsumowanie

Ocenę sensu wydawania tego tomu na naszym rynku i decyzję dotyczącą kupna pozostawiam Wam. Trochę bez sensu rezygnować z zakupu i tym samym narazić się na braki w panoramie na półce, szczególnie że kolejne tomy kolekcji „DC. Bohaterowie i Złoczyńcy” zapowiadają się DUŻO lepiej i oferować będą historie, których próżno szukać na naszym rynku. Trudno jest mi jednak bronić tego tomu i zachęcać do kupna, szczególnie jeśli (podobnie jak ja) macie na półce trzytomowy run Grega Rucki wydany przez Egmont. Kompletną, zamkniętą historię, jedną z najlepszych o Wonder Woman, jakie możecie znaleźć w sklepach.

Z perspektywy czysto scenariuszowej i rysunkowej, dla osób, które nie znają twórczości Rucki, jest to pozycja obowiązkowa, ale też niełatwa w odbiorze. Jestem przekonany, że zaskoczy Was swoim powolnym tempem, nietypowym podejściem do opowiadania historii i niewielką ilością akcji, co w tym wypadku potraktujcie jako dodatkową zaletę.

Aktualizowany spis wszystkich wydań z kolekcji znajdziecie tutaj: Wielka Kolekcja Komiksów DC. Bohaterowie i Złoczyńcy – spis.

Oceny końcowe

Oceny przyznawane są w skali od 1 do 6.

* Przystępność – stopień zrozumiałości komiksu dla nowego czytelnika, który nie zna poprzednich albumów z danej serii lub uniwersum. 

Specyfikacja

Dziękujemy wydawnictwu Hachette za udostępnienie egzemplarza komiksu.

zdj. Hachette / DC Comics