„Wujek Sknerus i Kaczor Donald. Don Rosa” tom 3: „Pod kopułą” – recenzja komiksu

Egmont ma w swym obecnym katalogu wydawniczym dwie nie lada gratki dla miłośników Kaczora Donalda. Jedną z nich jest „Kaczogród” Carla Barksa. Recenzję tomu ósmego tej serii – bardzo pozytywną zresztą – mogliście przeczytać na łamach naszego portalu. Drugą jest „Wujek Sknerus i Kaczor Donald” w interpretacji Dona Rosy. Dziś przyjrzymy się trzeciemu tomowi tego cyklu, który nosi nazwę „Pod kopułą”. 

Trzeci tom tego dziesięciotomowego cyklu składa się z 9 historyjek oraz całkiem sporego objętościowo tekstu poświęconemu życiu i twórczości autora, Dona Rosy. Don Rosa ma trochę inny styl, zarówno rysunkowy, jak i pisarski, względem Carla Barksa. Osobiście preferuję tego pierwszego, może ze względu na tworzenie w mniej odległych mi czasach. Wciąż obaj autorzy są jednak dla mnie (i nie tylko dla mnie) geniuszami. Istnymi legendami, które włożyły ogromne pokłady serca i wyobraźni w rozbudowę świata Kaczora Donalda i Sknerusa McKwacza.

Zacznę może od moich ulubionych opowieści zawartych w „Pod kopułą”. Tymi bez wątpienia są „Architekt krajobrazu”, „W wysokiej wieży” oraz „Jak zostać herosem”. Wszystkie trzy poświęcone zostały stricte Kaczorowi Donaldowi. W „Achitekcie” nasz ulubiony Kaczor ni stąd, ni zowąd został mistrzem ogrodnictwa i dostał pilne zlecenie od samego burmistrza Kaczogrodu. „W wysokiej wieży” to już perypetie Donalda pracującego w roli pomywacza okien na najwyższym budynku w Kaczogrodzie. „Jak zostać herosem”, choć podszyta komedią i superbohaterskimi zdolnościami, opowiada natomiast o relacji siostrzeńców z ich ulubionym wujaszkiem. Wszystkie te historie zapewniają sporą dawkę humoru, ale trzecia niesie ze sobą także bardzo ciepły i mądry morał, potrafiący wywołać łezkę wzruszenia. Na uwagę zasługuje również „Złota wyspa”, która w dość zabawny (i skomplikowany nawet dla autora, jak można się dowiedzieć z ciekawostek) sposób bawi się strefami czasowymi. Przełamuje ona też w zabawny sposób czwartą ścianę, co dla komiksów z Kaczogrodu jest nietypowe.

Tytułowa historia „Pod kopułą” została wybrana na okładkę chyba wyłącznie ze względu na to, że dwie pozostałe obszerniejsze historyjki, mimo iż lepsze, były sequelami komiksów Carla Barksa. Nie jest ona zła, o nie – to dobra historia, ale przy „Siedem dni w Tybecie” i „Na wojennej ścieżce” wypada dość blado. Może to ze względu na bardzo aktualne przekazy, jakie niosą ze sobą te dwie opowiastki – szczególnie „Na wojennej scieżce”, poruszająca temat ekologii i działań człowieka wpływających w fatalny sposób na naturę.

Potwornie ciekawą częścią tego wydania jest wspomniany wcześniej tekst o twórczości i życiu Dona Rosy. Dzieli się on na segmenty „Za kulisami” oraz „Życie i czasy Dona Rosy”. O ile drugi z segmentów opowiada – jak łatwo się domyślić – o życiu autora, tak „Za kulisami” to istna gratka dla ciekawskich. Jest to bowiem omówienie każdej historyjki z tomu przez samego Dona Rosę. Dowiedzieć się możemy dosłownie wszystkiego – w jakich okolicznościach powstała, czemu autor zdecydował się na taki temat, której historyjki nie lubi albo... dlaczego jeden z komiksów Rosy zniechęcił go do osadzania akcji w Kaczogrodzie. Fakt, że czyta się słowa samego autora, dodaje niesamowitej wartości temu tekstowi.

Myślałem, że seria „Kaczogród” Carla Barksa to ten niedościgniony ideał, jeśli chodzi o przygody Donalda i spółki. A jednak się myliłem. Don Rosa sporo czerpie ze swojego idola, wiele rzeczy robiąc może niekoniecznie lepiej, ale inaczej i co najmniej równie dobrze. Egmont wydając naprzemiennie co miesiąc obie te serie sprawił, iż bycie fanem Kaczora Donald to w 2020 roku czysta przyjemność.

Oceny końcowe

Oceny przyznawane są w skali od 1 do 6.

*Przystępność – stopień zrozumiałości komiksu dla nowego czytelnika, który nie zna poprzednich albumów z danej serii lub uniwersum.

Specyfikacja

Dziękujemy wydawnictwu Egmont za udostępnienie egzemplarza komiksu.

zdj. Egmont / Disney