Tag: stare kino

Podczas spotkań z czarnym kinem zajrzeliśmy m.in. na meksykańską pustynię czy archipelag Florida Keyes, przemierzaliśmy Nowy Meksyk (a właściwie Arizonę), odwiedziliśmy też Waszyngton i San Francisco. Pora ponownie opuścić wielkie miasta, więc zapraszam na spotkanie „Za lasem”.

Hotele to jedno z moich ulubionych miejsc, w jakich można osadzić akcję filmu. Zamknięta przestrzeń i obietnica ciekawej historii skrywanej za każdym drzwiami sprawiają, że już na starcie jestem bardziej zainteresowany niż byłbym w przypadku historii rozpoczynającej się gdzie indziej. W czarnym kinie wszelkiego rodzaju hotele, motele i zajazdy też odgrywały istotną rolę (np. „Bezdroże”, „Mroczne miasto” czy „Dotyk zła”), ale niezwykle rzadko były wykorzystywane jako główne tło ukazywanych wydarzeń. Do nielicznych wyjątków należą m.in. „Key Largo” czy „Proszę nie pukać”.

Nadeszła wiosna, więc wypadałoby z tej okazji wprowadzić nieco barw do tego skąpanego w czerni zakątka Filmożerców, gdzie od czasu do czasu przypominam różne filmy noir. Zatem czas na kolejną wyprawę w mroczne zaułki dawnego kina. Tym razem wszelkie podłości i niesprawiedliwości ujrzymy w Technicolorze.

Dla mieszkańców Łodzi i okolic mediateka MeMo i Filmożerca Krystian Śmietański przygotowali kolejną filmową ucztę.

18 stycznia w łódzkiej mediatece MeMo odbędzie się trzeci seans z cyklu KINO NOIR. Są dwa powody, dla których nie powinno Was tam zabraknąć.

Miło mi Was zaprosić na pierwszą w tym roku wyprawę do świata zbrodni, fatalnych kobiet i wiecznie spowitych w mroku zaułków. Tym razem znajdziemy się „W kręgu zła”, a osobą, która nas tam wprowadzi, jest Vincente Minnelli.

Mamy dobrą wiadomość dla wszystkich fanów czarnego kina. Rusza kinowy cykl KINO NOIR. Pierwszy seans łódzkiego przedsięwzięcia odbędzie się już 4 stycznia.

Przed Wami ostatnia w tym roku odsłona zabawy z czarnym kinem. Całość jest całkiem prosta. Do każdego dnia mamy przypisaną jakąś kategorię, a naszym zadaniem jest podanie tytułu filmu noir pasującego do danego tematu. Poniżej znajdziecie moje typy wraz z uzasadnieniem, ale zapraszam Was do podania własnych odpowiedzi w komentarzach – nie musicie wskazywać filmów w każdej z kategorii. Z poprzednimi częściami możecie zapoznać się tu, tu, tu, tu (mahna mahna).

Czas na drugi tydzień zabawy z czarnym kinem. Całość jest całkiem prosta. Do każdego dnia mamy przypisaną jakąś kategorię, a naszym zadaniem jest podanie tytułu filmu noir pasującego do danego tematu. Poniżej znajdziecie moje typy wraz z uzasadnieniem, ale zapraszam Was do podania własnych odpowiedzi w komentarzach. Z pierwszą częścią możecie zapoznać się tutaj.

Za sprawą Kennetha Branagha w kinach straszy kolejna część przygód Herculesa Poirota (ponoć tym razem grozę odczuwają wyłącznie bohaterowie, a nie widz, który nieroztropnie wybrał się na film), a na początku września reżyser i scenarzysta Scott Frank (m.in. „Gambit królowej” i „Raport mniejszości”) wraz ze stacją AMC wyciągnęli z zakamarków przeszłości kolejnego klasycznego detektywa. Tym razem rola Sama Spade’a przypadła w udziale Clive’owi Owenowi. Warto przypomnieć, że nie jest on drugim ani nawet trzecim aktorem wcielającym się w tę postać. W niniejszej wyprawie do czarnego (i nie tylko) kina odwiedzimy domostwo Spade’ów oraz inne dzieci pisarza Dashiella Hammetta.

Dziś przedwojenne kino polskie kojarzy się głównie z pełnymi czaru i humoru komediami muzycznymi. Lecz zabawne sytuacje i wpadające w ucho piosenki rodem z „Pawła i Gawła”, „Piętra wyżej” czy „Zapomnianej melodii” nie są wszystkim, co twórcy oferowali wówczas widzom. W okresie dwudziestolecia międzywojennego powstawały również filmy bliskie społeczeństwu i odzwierciedlające dręczące je problemy. Jednym z nich był omówiony wcześniej dramat Mieczysława Krawicza pt. „Skłamałam”, a tym razem chciałbym przypomnieć poruszający obraz, jakim jest „Wyrok życia”.

Zapraszam na kolejną wyprawę do Ameryki lat 50. Poprzednio odwiedziliśmy tyleż mroczną co malowniczą wyspę z archipelagu Florida Keys i jeszcze nie nadszedł czas na powrót do miasta. Zamiast po alejach, uliczkach i zaułkach asfaltowych dżungli przejedziemy się po pustyni. Ale uważajcie, bo na pograniczu Kalifornii i Meksyku czyha bezwzględny i morderczy autostopowicz.

Kobieta po trzydziestce udająca trzynastolatkę, swing i cygańskie tańce oraz perypetie pewnego wynalazcy. Jak łączy się to z bajką autorstwa hrabiego Fredry? Przekonajcie się! Zapraszam do lektury tekstu przybliżającego jednym, a przypominającego drugim, komedię z niezapomnianym trio: Bodo, Dymsza i Grossówna.

Zapraszam na kolejną wyprawę do rzeczywistości ogarniętej mrokiem i deszczem. Lecz tym razem zamiast ponurych zakamarków wielkich miast północy i zachodu odwiedzimy położone na południowym wschodzie „Key Largo”, by popatrzeć, jak siły dobra mierzą się z huraganem zła.

82 lata przed tym, jak za sprawą Disneya świat poznał pochodzącą z Polinezji Moanę, do polskich kin zawitała produkcja pełna polinezyjskich czarów, w której główna postać żeńska także zwała się Moana. Zapraszam na podróż do egzotycznego Tahiti i Warszawy będącej niemniej niebezpiecznym miejscem od wyspy zamieszkałej przez jadowite węże. Oto „Czarna perła” – obraz opisany przez jeden z przedwojennych dzienników jako „pierwszy polski film sensacyjno-erotyczny”.